Gemengde gevoelens

Hey!

Ik update de blog vandaag met gemengde gevoelens. De laatste weken mis ik jullie (en allerlei andere dingetjes) heel erg, een gevoel die niet voorbij gaat. Aangezien ik toch ongeveer gezien heb wat ik wilde zien in OZ, heb ik dan ook een tijdje overwogen om mijn reis wat in te korten. Ik vond echter dat het van doorzettingsvermogen zou blijken als ik het zou 'volhouden' tot aan de vooropgestelde einddatum, maar denk nu dat het eerder een teken van koppigheid was. Ergens had ik namelijk verwacht dat het zou overwaaien wanneer ik terug zou werken en een soort routine kon opbouwen, maar dat blijkt niet meteen het geval. Anyway, zoals ik zei heb ik er een gemengd gevoel over, en hoop ik tegelijkertijd toch nog altijd dat het nog een leuke paar laatste maanden kunnen worden. Want nu kan ik moeilijk terug. Hoewel de job met weekcontracten werkt, zie ik mezelf dat al zeker niet opgeven...

Wat de job inhoudt? Ik moet toegeven dat ik zelf nog niet goed weet wat er precies van mij verwacht wordt. Zowel de job als de werking van de Branch (Organisational Development/OD) verschillen in ieder geval van die in HCN in Wellington. Hoewel ik het zeer interessant vond om mee te werken aan het HCN project, lag mijn belangrijkste taak toch in Admin Support. Nu werd ik er echter meteen ingegooid, met als eerste taak het redigeren van een deel van een rapport over een workshop rond leiderschap. Ik had geen idee waar het over ging, en hoewel mijn Engels toch een redelijk niveau zou moeten bereikt hebben, is het opstellen van een professionele tekst op basis van nota's vol vaktermen wel andere koek. Zo ging het de hele week door, en vrijdagmorgen had ik ernstige bedenkingen bij de haalbaarheid van de job. Net op tijd begon/begin ik echter wat van de werking van de Branch door te hebben. De twee belangrijkste taken tijdens de volgende maanden zullen zijn: het opstellen van een maatstaf rond Communicatie & Engagement en het ontwikkelen/creeren van een bewustwording rond leiderschap in het departement (Main Roads).

Misschien merken jullie ook al het verschil in de werking van de OD Branch in vergelijking met die van de HCN Unit. Terwijl we bij HCN rond concrete cases werkten, is het nu allemaal wat abstracter. Blijkbaar is dit het cliche van overheidswerk, en ik denk dat het mij ook minder zal liggen. Maar dat betekent denk ik niet dat het niet leerrijk kan zijn, en ik ben dan ook benieuwd naar het resultaat.

Daarnaast zorgt de job er ook voor dat ik terug echt geniet van mijn vrije tijd tijdens het weekend :-). Gisteren ben ik voor het eerst gaan fitnessen, en 's avonds zijn we naar een optreden in Fremantle geweest. Fremantle ligt zo'n 20km van Perth, en is het hart van de alternatieve scene. Het optreden was wel goed, en er hing een leuke sfeer.

Foto 1: Saritah.
Foto 2: Rosan (Nederland), Yoni (Israel) en Rachael (UK).

De volgende maanden zijn er ook veel optredens in het kader van het Winter Arts Festival, waarvan ik van plan ben om er af en toe eens eentje mee te pikken.

Mijn belofte om wat foto's van Perth te posten kan ik helaas niet waarmaken, ik vrees mijn foto's zich voorlopig beperken tot die van gisterenavond... Mijn excuses!

Zo meteen ga ik waarschijnlijk naar het 'Museum of WA', en dan zit het weekend er alweer op!

Veel groetjes,

Elke

Ps: dit vond ik nog een fascinerend initiatief van een man uit de buurt: http://standaard.typepad.com/en_nu_even_ernstig/2008/06/a-life-4-sale.html

Overheidskneusje

Woehoe! Gedaan met luieren, time to work again! Morgen mag ik beginnen!

Ik heb er geen zo'n duidelijk zicht op wat de job precies zal inhouden, maar ik veronderstel dat het in dezelfde lijn van mijn job in NZ zal liggen. Het doel is echter minder nobel: het is bij het Department of Main Roads (Government of Western Australia). Een departement die ongetwijfeld vaak ergernissen veroorzaakt, maar zonder wegen(werken) zou het ook niet gaan natuurlijk. De consulent van het uitzendkantoor die mij de job bezorgd heeft, had al vermeld dat ze vaak overheidsjobs hadden, en dat mijn overheidservaring in NZ daarbij zeker een voordeel zou zijn. Zo zal ik nog een echt overheidskneusje worden :-).

Ik heb de laatste dagen mijn camera niet bovengehaald, en denk dat een droge uitleg over Perth wat saai om lezen is. Bij de volgende update voeg ik zeker wat meer uitleg over Perth in, met bijhorende foto's!

Tot dan!

Western Australia

Het is alweer een hele boterham, maar ik beloof dat ik het korter hou dan de vorige keer! :-)

De reden waarom ik verkozen had de Westkust te doen, was het (voorlopige?) uitblijven van de grote toeristen- en backpackermassa daar, zeker in vergelijking met de Oostkust, maar dit betekende ook dat de communicatiemogelijkheden beperkt waren. Ik update de blog dan ook vanuit Perth, waar het weer mij alvast beter afgaat: regenachtig :-). Dit klinkt waarschijnlijk bizar, maar na bijna twee maand ononderbroken warm weer haal ik met plezier mijn regenvest en sjaal boven.

Vaak vragen reizigers aan elkaar wat ze de mooiste of beste plaats vonden tijdens hun reis. Ik start bij het antwoorden van die vraag altijd met de opmerking dat zoveel afhangt van de ervaringen die je er gehad hebt: met wie je er was, hoe het weer was, hoe je je voelde, of het een goeie gids was,... In dat opzicht is de schoonheid van Western Australia (WA) aan mij misschien wat voorbij gegaan. Na terug vier maand rondgereisd te hebben, heb ik het gehad met de campings/hostels, en het constant sociaal moeten zijn om goed over te komen bij iedereen. Daardoor heb ik misschien niet ten volle van dit deel van mijn reis genoten.

Dit betekent natuurlijk niet dat de tour totaal verloren gegaan is, ik was nog steeds regelmatig onder de indruk van wat we zagen! Ik was om te beginnen al aangenaam verrast dat in de buspas twee 'cruises' inbegrepen waren. De eerste cruise was op lake Argyle, een kunstmatig meer dat voorlopig vooral recreatieve doeleinden dient. Let wel, het is zo'n 950 vierkante kilometer groot, dus het voelt zeker niet als een toeristisch oord aan. Het interessantste tijdens de cruise vond ik de Archer vissen. Deze vissen spuwen water naar hun prooi (veelal insecten op overhangende takken), zodat deze in het water vallen. Toen we stukjes brood uit de boot hielden, pasten ze deze techniek dan ook hierop toe, super grappig.

Onze andere boottrip was op de Geikie Gorge. Het was echter vooral de wandeling tussendoor die leuk was. Eerst en vooral voor het uitzicht natuurlijk, maar ook omdat wat beweging wel deugd doet na vele uren in de bus. Per dag hebben we namelijk gemiddeld zo'n 500km afgelegd, en hoewel ik graag onderweg ben, was dat ook voor mij genoeg.

Onderweg zagen we vaak een grappig soort boom. Het bleek de Boab tree te zijn, een boomsoort die blijkbaar ook vaak in Afrika voorkomt.

Foto 1: Lake Argyle (of tenminste een klein deeltje ervan!).

Foto 2: Geikie Gorge van bovenaf gezien.

Foto 3: Een Boab tree.

.

Een van de eerste stops op het traject tussen Broome en Perth was 80 Mile Beach. Na de vele stranden die ik al gezien heb was ik niet zozeer onder de indruk van het strand zelf, dan wel van het plotse contrast met de rode ondergrond. De rode ondergrond die zo typisch is voor Australie ontstaat door het ijzer aanwezig in de grond die roest. Om de een of andere reden zit er in het strandzand geen ijzer (het heeft te maken met de evolutie van de aarde miljoenen jaren geleden), en het is dan ook een mooi wit strand.

Foto 4: Het is niet de duidelijkste foto, maar op de achtergrond zie je de plotse verandering van het strandzand naar de rode ondergrond.

We reden gelukkig niet enkel de kustlijn af, maar gingen ook landinwaarts naar het Karijini National Park. Daar deden we een alweer deugddoende wandeling/klimtocht, die ons naar toch wel prachtige plekjes bracht. De douches in het kamp waren dan weer iets minder aangenaam. Toen ze me vertelden dat het 'emmerdouches' waren vond ik het allemaal nog wel grappig, maar het druppelende water was dat iets minder...

Foto 5+6: Joffre Gorge in Karijini NP.

Foto 7: Dit vond ik toch een mooie ochtenlucht.

Foto 8: De 'emmerdouche'. Je moet de zak dus neerlaten, vullen aan de waterkraan, naar boven hijsen, en dan kan je de kraan open zetten. Alleen jammer dus dat de douchekop dus niet meer goed functioneerde.

.

Na terug richting kust getrokken te zijn, gingen we op de laatste dag naar de Pinnacles Desert. "Oh hoera, alweer rotsformaties en zand" was mijn vooroordeel, maar onverwachts vond ik het ongeveer het meest interessante landschap van de trip.

Hetzelfde gebeurde trouwens bij de laatste zonsondergang. Doordat langs de Westkust de zon 'in de zee' ondergaat, is dat een populaire bezienswaardigheid, maar op de laatste avond vroeg ik me af of het echt nodig was alweer 'de zon te zien zakken in de zee'. We kwamen echter terecht op een klein verlaten strand, en het was voor mij ook de mooiste zonsondergang van de trip.

Foto 9: Zonsondergang bij Hamelin Pool.

Foto 10: Zonsondergang op de laatste avond, niet ver van Kalbarri.

Foto 11: De Pinnacles Desert.

.

Zo, ik heb het relatief kort kunnen houden, niet?

.

Op dit moment ben ik dus in Perth, en ben ik terug beginnen zoeken naar een job. Perth lijkt me in ieder geval al een stad die me wel zal liggen. Dit is wel eerder gebaseerd op een gevoel dan op feiten, dus het is tijd dat ik op ontdekkingstocht ga!

.

Tot de volgende!

.

Groetjes