Ik sprong uit een vliegmachien...

... alleen maar om, eum... een reden die ik me op een bepaald moment bij het opstijgen niet meer voor de geest wist te halen :-). Hoewel je pas achteraf effectief beseft wat je gedaan hebt, was het zeker de moeite. Terwijl ik vooral uitkeek naar het parachutegedeelte, was de freefall (van 12000ft naar 5000ft in zo'n 40 seconden aan 200 km/u) het beste deel! Het was echt super, dit is zeker een activiteit met een hoog 'Waw-gehalte'! En gelukkig heb ik geen last van het 'sensory overload'-syndroom, een reactie in de hersenen op het hele gebeuren die ervoor zorgt dat je een deel van de val niet onthoudt, want foto's heb ik jammergenoeg niet. Je kon wel een DVD laten maken, maar met de prijs daarvan kan ik alweer een andere activiteit betalen...



Foto 1: De voorbereidingen.
Foto 2: Een collega-skydiver.

Dat je echter niet uit een vliegtuig moet springen om je hart sneller te doen slaan werd zonet nog even bewezen. Blijkbaar was er een virus op mijn fototoestel geraakt, en even leek het erop alsof alles gewist was. Gelukkig was de uitbaatster behulpzaam en bekwaam, en heeft ze het virus vakkundig verwijderd, zonder hetzelfde met de foto's te doen. Oef!

De dag na de skydive was het tijd voor de East Coast-loop. De East Coast staat bekend om zijn ongereptheid en de sterke Maori-aanwezigheid. Vooral tijdens de rit naar de East Cape (het meest Oostelijke punt van NZ) werd het eerste punt duidelijk. Voor zo'n 20km is er niets die het perfecte plaatje van verlaten stranden en ongerepte heuvels onderbreekt, het was alsof we door een foto reden.

Foto 3: De East Cape.

Eerder was ik afgestapt in Whakatane, een kustdorpje in the Bay of Plenty. Daar heb ik onder andere een deel van de Nga Tapuwae o Toi (Footsteps of Toi) gedaan, een wandeling die mij het beste lunchplekje ooit opleverde.

Foto 4: Niet mis om even te stoppen en van een lunch te genieten, niet?

Na enkele dagen sprong ik terug op de bus richting Te Kaha, waar we overnachtten. Daar hadden we de zee letterlijk aan de achterdeur, wat het waarschijnlijk de beste tuin maakte die ik al gezien heb. De eigenaar kweekt ook kiwi's, en gaf ons de volgende morgen nog een mini-tour van de kiwigaard, die wel eens interessant was.

Foto 5: Dagelijks met dit zicht opstaan, ik kan mij ergere dingen voorstellen :-).
Foto 6: Een kiwigaard.

Daarnaast hebben we natuurlijk ook wat Maori-cultuur opgesnoven, waarvan het meest indrukwekkende een Maori-Anglicaanse kerk op de weg naar Rangitukia was. De 'carvings' en de inrichting waren spectaculair.

Foto 7: Een indruk van de kerk.

De volgende dag was het een vroege ochtend, wanneer we voor dag en dauw opstonden om bij de eersten ter wereld te zijn om te zon te zien opgaan. De wolken verhinderden de gehoopte spectaculaire zonsopgang, maar het was toch een mooi zicht. Ook in Tatapouri ben ik de dag erna vroeg opgestaan met de hoop op een wolkenvrije zonsopgang, maar ook hier geen geluk. Als ik echter kijk hoe de foto's eruit zien, kan ik niet klagen. Het is trouwens ook gewoon een aangenaam moment van de dag. Alleen even lastig bij het opstaan, dat wel :-).

Foto 8: De zonsopgang in Rangitukia.
Foto 9: Ons terras in Tatapouri.
Foto 10: De zonsopgang in Tatapouri.

Ontgoocheld was ik wel toen ik hoorde dat het shark cage diving niet doorging. Ja, jullie lezen het goed, in een kooi daal je af in de oceaan, om even later de haaien zo om je heen te zien zwemmen. Een activiteit waarvan ik nog niet gehoord had, maar die ik meteen wilde doen toen ze mij erover vertelden. Het minimum aantal 'duikers' was echter twee, en ik was de enige kandidaat :-(. Ik vernam wel dat je iets gelijkaardigs kan doen aan de Westkust van Australie, dus hopelijk komt van uitstel geen afstel.

En zo ben ik weer in Taupo beland. Ik blijf hier nog enkele dagen, om daarna naar Auckland te reizen en wat praktische dingen te regelen, en hopelijk een duikcursus te volgen. Kwestie van voorbereid te zijn op al die riffen in Australie :-).

Tot de volgende!

Back to the North Island

Ja, ik heb het Zuideiland vaarwel gezegd, en na een leuke catch up met wat oude bekenden in Christchurch (Erin) en Wellington (Laurent, Bella, ex-collega's), ben ik vanmorgen opnieuw gestart met een trip in het Noordeiland. Ik had al wat gezien in september-oktober en onlangs met m'n ouders, maar nu zal de nadruk vooral op de East Coast liggen. Blijkbaar is dat het mooiste deel van het Noordeiland, en dat wil toch even checken :-).

Het meest noemenswaardige dat ik nog gedaan heb tijdens mijn laatste dagen op het Zuideiland is whalewatching. Gezien het een prachtige dag beloofde te worden, had ik bij vertrek vanuit Christchurch besloten per vliegtuig de walvissen te gaan bekijken. En dat is denk ik een goeie keuze geweest. Ik kan natuurlijk niet vergelijken met de bootexcursie, maar vanuit het vliegtuigje kon je toch duidelijk de vier walvissen zien die op dat moment aan het oppervlak waren. We hadden blijkbaar geluk, de piloot zei achteraf dat het wel elke keer zo gemakkelijk mocht verlopen. Een walvis komt namelijk gedurende een 10-tal minuten naar het oppervlak om uit te rusten van de jacht op voedsel, maar kan dan terug voor zo'n twee uur naar de diepte van de zee verdwijnen. De reden dat er net in Kaikoura walvissen zitten, is omdat de zee daar over korte afstand heel diep wordt, wat de ideale jaagomstandigheden oplevert.
Het is niet makkelijk om goeie foto's te nemen van de walvissen, hopelijk geven deze foto's toch een indruk.




Foto 1+2: Sperm whales.
Foto 3: Zicht op Wellington vanop het Matiu/Somes Island.

En ja, ik zal toch de sprong wagen! Nee, niet van een brug, maar vanuit een vliegtuig! Er is geen ontsnappen meer aan, ik sta geboekt voor het skydiven morgenmiddag :-).

Ik wens degenen die vakantie hebben of op reis vertrekken een super leuke tijd toe! En voor iedereen: een zalig (wit?) paasfeest!

Veel groetjes!

Queenstown en terug

En zo zit ik terug in Queenstown. Dit is de route van de bus, en daar kan ik niet veel aan veranderen. Meer en meer begin ik ervan overtuigd te raken dat het gemakkelijker en flexibeler zou zijn om in Australie met een auto te kunnen reizen. Maar alleen is dat moeilijk haalbaar denk ik. Nu, er rest mij nog tijd om uit te zoeken hoe ik het daar zal aanpakken.

Terug naar NZ'se bodem. Ik was laatst geeindigd met de mededeling dat ik ging hanggliden, en ik moet zeggen dat dat echt wel leuk was. Wel anders dan verwacht, het is een beetje surrealistisch dat je daar in de lucht hangt zonder mechanische hulp, maar het is vooral enorm rustig: het enige dat je hoort is de wind, en het voelt absoluut niet beangstigend of stresserend aan. Ik kan mij wel voorstellen dat je dat op jezelf wil kunnen, dan kan je van ongeveer iedere heuvel aflopen, zolang je maar een landingsplaats hebt (en wanneer de wind goed zit natuurlijk).

Foto 1: Het materiaal is er klaar voor! :-)
Foto 2: In the air.

Het vertrek in Queenstown was nog voor zonsopgang, om tijd te hebben voor een Milford Sound cruise. Gezien ik de Doubtful Sounds al per cruise verkend had heb ik deze cruise aan mij voorbij laten gaan, maar ik moet zeggen dat de rit ernaar toe ook prachtig was.



Foto 3: Dit vond ik toch een mooie wolkenformatie.
Foto 4-6: Onderweg naar Milford Sound.

De chauffeurs van Stray stoppen soms bij leuke en interessante plaatsen, maar toen de chauffeur van dienst bij een amateuristisch museum in Waikawa stopte, hadden we toch allemaal onze bedenkingen. Het interessantste vond ik nog het Fire Station aan de overkant van de weg. Veel meer dan 1 (kleine) truck zag ik daar toch niet in passen :-).

Verder was de rit van Invercargill naar Dunedin wel de moeite. We reden namelijk door de Catlins, een zeer rurale maar mooie streek. Ik was dan ook van plan er enkele dagen te blijven, maar een tekort aan beschikbare accommodatie stak daar een stokje voor. Dat is ook de reden waarom ik niet naar Stewart Island geweest ben...

Foto 7: Het Waikawa Fire Station.

Foto 8+9: Enkele indrukken van de kustlijn in de Catlins.

.

In Dunedin heb ik nog eens een poging tot sportiviteit ondernomen, en ben ik baantjes gaan trekken in het zwembad. Het deed me verrassend goed, en ik zal probeen dit in de mate van het mogelijke af en toe eens te doen. Ja, die kilootjes zullen er vanzelf niet weer afvliegen :-).

.

Ik ben verder ook naar de Dunedin Public Art Gallery geweest, die enkele leuke tentoonstellingen lopen had, maar heb wel geleerd dat twee musea na elkaar iets te veel van het goeie is, toen ik het in het Otago Museum na een half uur voor bekeken hield.

.

De volgende dag wel goed ingezet, want toen we met de bus nog even naar Baldwin Street (de steilste straat ter wereld) reden, ben ik toch tot boven gewandeld.

.

Foto 10: Baldwin Street.

.

En ook in Queenstown heb ik niet stil gezeten, want ik ben zonet terug van de Queenstown Time Hill walk. Het was redelijk zwaar op bepaalde punten, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.

.

Foto 11: Even rust tijdens de Queenstown Time Hill Walk.

Foto 12: De top gehaald!

Ondertussen is het af en toe te merken dat de zomer op z'n einde loopt. Zolang de zon uitzit kan het nog erg warm worden, maar 's avonds en op bewolkte of regenachtige dagen is het al flink wat koeler. Vanaf nu gaat mijn reis echter enkel noordwaarts, dus normaal zou dat er niet slechter mogen op worden.

.

Tot de volgende!

.

Elke

Actief bezig

Aangekomen in Queenstown, en nu er nog eens degelijke internetopties zijn, is het het moment om jullie nog eens een update te geven na Nelson.

De eerstvolgende stop was Marahau, het beste toegangsdorpje tot het Abel Tasman National Park. De slechte accommodatie en het feit dat ik met mijn Passendaalse reisgenoten al een deel van de populaire Coastal Track gedaan had, deden me beslissen er slechts 1 nacht te blijven, maar ik heb na aankomst in de vroege avond nog wel een klein stukje van het begin van de wandeling gedaan, en de rust was zalig, even relaxen.

Foto 1: Zicht vanop het begin van de Abel Tasman Coastal Track.

Op de weg van Marahau naar Barrytown hebben we enkele leuke kleine wandelingen gedaan, die ons naar super uitzichtspunten brachten. Onder andere ook nog eens de Punakaiki Pancake Rocks en Blowholes in mooi weer kunnen zien... Barrytown zelf was niet meer dan een slaperig dorpje aan de kust, maar bood wel een prachtig zicht op de zonsondergang.

Foto 2: Zicht vanop het Irimahuwhero Viewpoint.
Foto 3: Zicht vanop Truman Track.
Foto 4: De Paparoa tree.
Foto 5: De Pancake Rocks.

In Franz Josef ben ik dan toch aan mijn eerste activiteit toegekomen. Ik had er gekozen voor een halve dag wandeling, die soms toch redelijk intensief was. Vooral in het eerste stuk op de gletsjer was het nogal klimmen, maar het was de moeite waard om op de gletsjer te kunnen wandelen.
Foto 6: Volledig uitgerust voor de gletsjerwandeling.
Foto 7: Tijdens de Franz Josef wandeling.
Foto 8: De gids kapt ons een weg door het ijs.

Gisteren ben ik dan aangekomen in Queenstown, en we zijn even gestopt bij de Kawarau bridge, de eerste brug ter wereld waar commerciele bungyjumps gedaan werden.

Foto 9: Ja, die heeft de sprong gewaagd!

Ikzelf laat het bungyjumpen even aan mij voorbij gaan, maar deze namiddag ga ik wel gaan hanggliden! Ik kijk er naar uit, en laat jullie weten hoe het geweest is!

Nog enkele antwoorden op vragen die gesteld werden:

- Ik ben nog niet naar de walvissen gaan kijken. Toen ik in Kaikoura was, had ik net enkele 'het was wel ok'-reacties gekregen, en daarom had ik besloten nog even te wachten tot ik terug door Kaikoura passeerde om te beslissen of ik het al dan niet doe, en op welke manier (per boot of per vliegtuig). Nu denk ik wel dat ik het zal doen wanneer ik terug in Kaikoura ben.

- De benzine staat hier op dit moment op zo'n $1.74.

- Ik ben naar mijn eerste fuif geweest in het jaar dat ik 15 zou worden. En ik ben er heel verstandig mee omgesprongen, maar ik laat in het midden of dat voor iedereen geldt/gold :-).